Δυο όμορφα σχέδια για αμάνικη μπλούζα για την twinkle

Όταν το πλέξιμο ήταν ανδρική τέχνη

Σήμερα σπάνια βλέπεις κάποιον να πλέκει. Οι γιαγιάδες, οι πιο πιθανοί ύποπτοι, βγάζουν εφημερίδες ή περιοδικά από την τσάντα τους, αντί για τα κουβάρια του μαλλιού, καθώς περιμένουν το τραίνο ή το λεωφορείο. Και τα ακουστικά αφθονούν στις νεότερες γυναίκες. Το μόνο άτομο που ξέρω να πλέκει δημόσια είναι ένας άνδρας. Και παρόλο που φαίνεται να αγνοεί την κριτική, οι φίλοι του τείνουν να δικαιολογούν αυτό που γενικά είναι παραδεκτό σαν περίεργη και ανάρμοστη συμπεριφορά.
Όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, όμως, όλοι έπλεκαν -συμπεριλαμβανομένων και του διευθυντή, του δάσκαλου, και όλης της ποδοσφαιρικής ομάδα. Πλέκαμε τετράγωνα 9 ιντσών, τα οποία κάποιος άλλος τα ένωνε για να κάνει κουβέρτες και κασκώλ για του Βρεττανούς στρατιώτες. "Πλέκοντας για την Βρεττανία", ονομαζόταν. Οι ξύλινες βελόνες ήταν μεγάλες και χονδροκομμένες, δεν κάναν για τίποτε άλλο. Ήταν μια μηχανική ενασχόληση δυο καλή-δυο ανάποδη, όπως το να βοηθάς στο κοτέτσι ή να φτυαρίζεις το χιόνι. Αλλά ήταν καιρός πολέμου τότε, έτσι όλοι κάναμε επιπλέον πράγματα.
Στον τοίχο της βιβλιοθήκης του σχολείου υπήρχε κρεμασμένη μια φωτογραφία με τα γήπεδα που είχαν φυτρώσει με στάχυα την εποχή του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν είχαμε χρεωθεί όπλο, ούτε διδαχτήκαμε να πυροβολούμε ή να περματάμε με βηματισμό όπως οι πατεράδες μας. Το Περλ Χάρμπορ ήταν μερικούς μήνες μακριά, και δεν είχαμε προετοιμαστεί να κάνουμε τίποτε ακόμη.
Μερικά αγόρια είχαν παθιαστεί και έπλεκαν τεράστια μονοκόματα κασκώλ 12 ιντσών για τον εαυτό τους. Αλλά οι περισσότεροι ήμασταν ευχαριστημένοι να ξεπετάξουμε 1-2 τετράγωνα τη φορά και να πετάξουμε το πλεκτό στον κάδο. Δεν ξέρω ποιός προμήθευε το μαλλί.
Δεν θεωρούσα πλέξιμο αυτό που κάναμε. Φαινόταν τόσο άτσαλο σε σύγκριση με αυτό που έκανε η «θεία» Μάργκαρετ, η δεύτερη γυναίκα του παππού μου. Μια κομψή διαζευγμένη στην ηλικία της μητέρας μου, ήταν η πλέκτρια της οικογένειας – γνωστή για την ικανότητα της να φτιάχνει τον αστράγαλο μιας κάλτσας βλέποντας ταινία στο σινεμά. Έπλεκε δικά της σχέδια για τους άνδρες της οικογένειας. Ποτέ δεν έφτιαχνε απλά ένα ζευγάρι κάλτσες, μονόχρωμες. Αν χρησιμοποιούσε ένα χρώμα, τότε θα υπήρχαν πλεξούδες να αναρριχώνται στα πλάγια, όπως τα φασόλια γύρω από έναν πόλο, ή κάποιο άλλο σχέδιο.
Οι περισσότερες από τις κάλτσες της αποτελούνταν από πολλά χρώματα: γκρι και κίτρινα καρώ πάνω σε ένα μαύρο πεδίο ήταν το σχέδιο που έκανε για μένα. Μερικές είχαν εικόνες επάνω: βάρκες, καπέλα, ένα ποτήρι με ένα άχυρο και ένα κεράσι πάνω. Όταν φορούσες αυτές τις κάλτσες, ήξερες ότι έιχες κάτι εξαιρετικό και πρόσεχες να τις κρατάς ίσιες. Για να μην σακκουλιάζουν, φορούσες καλτσοδέτες.
Μέχρι την άνοιξη του 1942, δεν είχαμε μόνο τάγματα εργασίας –εγώ ήμουν στην εξωτερική συντήρηση, που ήταν πολύ καλύτερα από το τάγμα του κάρβουνου- αλλά ήμασταν επίσης σε πίνακες αναμονής για σίτηση και ατμό. Το αέριο, η ζάχαρη, το κρέας και πολλά άλλα πράγματα είχαν μειωθεί. Το να πηγαίνω από το σπίτι στη Φιλαδέλφια στο σχολείο έξω από την Βοστώνη και πίσω στο σπίτι, ήταν δυο φορές πιο δύσκολο εξαιτίας όλων αυτών των στρατιωτών και ναυτών , που ταξίδευαν στα τραίνα.
Ο επόμενος χρόνος ήταν ακόμη πιο δύσκολος. Υπήρχαν παρωδίες αεροπορικών επιδρομών, αρκετά ρεαλιστικές για να ληφθούν σοβαρά, επειδή υπήρχε κοντά μια μεγάλη στρατιωτική βάση. Εντοπίζαμε αεροπλάνα πό τη στέγη του σχολείου (ήταν πάντα συναρπαστικό να είσαι επάνω στη στέγη) και τηλεφωνούσαμε για την προέλευση τους και την κατά προσέγγιση θέση τους. Με υποβρύχια να έχουν θεαθεί από την Ανατολική Ακτή, η ιδέα των γερμανικών αεροπλάνων να βομβαρδίζουν το σχολείο έμοιαζε πολύ λίγο παράλογη.
Και ήταν και όλοι οι βαθμοφόροι, οι καπετάνιοι και οι ανώτεροι, που επέστρεφαν από το μέτωπο με άδεια, ηρωικοί με τις στολές τους. Ο πόλεμος σήμαινε να οδηγείς το αυτοκίνητο γρήγορα διασχίζοντας το γήπεδο, ή να ξυπνάς στη μέση της νύχτας και να κατεβαίνεςι κάτω στο υπόγειο με τις πυτζάμες σου, την ρόμπα και τις παντόφλες, κρατώντας την αναπνοή σου στο σκοτάδι και ακούγοντας τον δυσοίωνο ήχο των αεροπλάνων.
«Το πλέξιμο για τη Βρεττανία» έγινε αρκετά ανταγωνιστικό. Ποιός μπορούσε να πλέξει πιο γρήγορα, ή να κάνει το μακρύτερο κασκώλ, ή να κάνει τον περισσότερο θόρυβο με τις βελόνες του; Αρκετοί από μας πήραν το πλέξιμο στα σοβαρά και εφτιαχναν κάλτσες, πουλόβερ και καπέλα. Πλέκαμε στο κρεββάτι αφού σβήναν τα φώτα, και μερικοί από μας ακόμη πιο κρυφά στο παρεκκλήσι. Τελικά ο δάσκαλος αναγκάστηκε να λάβει μέτρα για να περιορίσει τη δραστηριότητα.
«Το πλέξιμο για τη Βρεττανία» ήταν μια διαφυγή από τις πιο σοβαρές δουλειές. Υποψιάζομαι, ίσως θεραπευτικό, μια εποχή που η ζωή είχε γίνει τόσο μπερδεμένη. Αλλά κανένας ποτέ δεν θεώρησε περίεργο ότι ένα σχολείο με 200 παιδιά θα έπρεπε να είναι απασχολημένο ξοδεύοντας τις ώρες με τέτοια δραστηριότητα.
Και βεβαίως κανένας ποτέ δεν δήλωσε ότι ήταν ανάρμοστο για μας να κάνουμε «γυναικεία» δουλειά. Αυτο το ζήτημα, σε εκείνη την εποχή υποτιθέμενης κατοχής, ποτέ δεν προέκυψε.

Πηγή: άρθρο της "the christian science monitor" στην έκδοση της 05/12/ 1997 από τον Clinton W. Τrowbridge

Etsy

Πριν από λίγους μήνες τελείως συμπτωματικά ανακάλυψα το Etsy, ένα τεράστιο πολυκατάστημα στον κυβερνοχώρο, όπου ο καθένας μπορεί να αγοράζει και να πουλάει χειροποίητα πράγματα, αλλά και υλικά! Είναι απίστευτο το τι μπορεί να βρει κανείς εκεί! Από καιρό στο μυαλό μου επεξεργαζόμουν την ιδέα με κάποιο τρόπο να μπορώ να πουλάω πράγματα που φτιάχνω μόνη μου, και το Etsy μου έδωσε τη δυνατότητα να υλοποιήσω την ιδέα μου! Με τον καιρό, γνωρίζοντας περισσότερο το κατάστημα αυτό, άρχισα να ανακαλύπτω καταπληκτικές πηγές για διάφορες αγορές, είτε υλικά, είτε πρωτότυπα χειροποίητα δωράκια! Στα χέρια μου έφτασε πριν από λίγες μέρες ένα δεματάκι από την Αμερική! Μέσα ήταν πολύ όμορφα πακεταρισμένα σε ένα λαχανί χαρτί και δεμένα με μια ροζ κορδελίτσα δυο σακκουλάκια με κομματάκια από μεταξωτό ύφασμα και μια μπαλίτσα από ρετάλια διάφορα εμπριμέ υφασμάτων δεμένα τα μαζί! Τα αγόρασα από το μαγαζί της starlitnest (http://www.starlitnest.etsy.com/), που πουλάει διάφορα πράγματα που ράβει μόνη της, κυρίως quilts,αλλά και φανταστικά υφάσματα! Τα κομματάκια αυτά από μετάξι μου έδωσαν πολλές ιδέες για νέες δημιουργίες!

Έφτιαξα λοιπόν ένα κομμάτι μαύρη τσόχα με επικάλυψη από άσπρο ακατέργαστο μετάξι και μερικά μπαλάκια από felt, έκοψα από την τσόχα και από τα ασπράμαυρα μεταξωτά υφασματάκια λουλούδια, τα έραψα όλα μαζί, τα πέρασα σε μάυρο μεταξωτό κορδόνι μαζί με μερικές ασορτί χάνδρες και έφτιαξα ένα κρεμαστό:

Πως γίνονται οι πλεξούδες

Για τις σχετικά αρχάριες που θέλουν να πλέξουν και κάτι πιο ενδιαφέρον από καλή-ανάποδη :-)

Απλή πλεξούδα

Χρειαζόμαστε μια βοηθητική βελόνα. Πλέκουμε μέχρι το σημείο που θέλουμε να γίνει η πλεξούδα.
1. Ανάλογα με το πόσο χονδρή θέλουμε να γίνει η πλεξούδα, χωρίζουμε τους πόντους στα δυο (στο παράδειγμα η πλεξούδα έχει 4 πόντους). Φέρνουμε τους δυο επόμενους πόντους στη βοηθητική βελόνα και μπροστά από το πλεκτό (η κλωστή μας είναι πίσω). Πλέκουμε τους επόμενους δυο πόντους. Επαναφέρουμε τους δυο πόντους από την βοηθητική βελόνα στην αριστερή και τους πλέκουμε και αυτούς.

Για να στρίβει η πλεξούδα προς την αντίθετη πλευρά, φέρνουμε τους δυο πόντους αυτή τη φορά πίσω από το πλεκτό και πλέκουμε τους επόμενους δυο.



Επαναφέρουμε τους δυο πόντους από τη βοηθητική βελόνα και τους πλέκουμε.

Tριπλή πλεξούδα

Για να πλέξουμε την τριπλή πλεξούδα χωρίζουμε τους πόντους της πλεξούδας στα τρια. Στο παράδειγμα η πλεξούδα έχει συνολικά 12 πόντους. Πλέκουμε μέχρι το σημείο που θα ξεκινάει η πλεξούδα μας. Μεταφέρουμε τους πρώτους 4 πόντους της πλεξούδας μας από την αριστερή βελόνα στην βοηθητική. Πλέκουμε τους 4 επόμενους πόντους. Επαναφέρουμε τους αρχικούς πόντους από τη βοηθητική στην αριστερή βελόνα και τους πλέκουμε. Πλέκουμε τους τελευταίους 4 πόντους.
Πλέκουμε τέσσερεις σειρές (ή όσες θέλουμε για το ύψος της πλεξούδας) και αρχίζουμε το αντίθετο στρίψιμο. Πλέκουμε τους πρώτους 4 πόντους, και τους επόμενους 4 τους μεταφέρουμε στη βοηθητική βελόνα μπροστά από το πλεκτό (η κλωστή είναι πίσω). Πλέκουμε τους επόμενους 4 πόντους, επαναφέρουμε τους 4 πόντους από τη βοηθητική βελόνα στην αριστερή και τους πλέκουμε και αυτούς.

H πλεξούδα τουλίπα

Για την τουλίπα χωρίζουμε τους πόντους της πλεξούδας στα 4. Στο παράδειγμα η πλεξούδα έχει συνολικά 8 πόντους, επομένους χωρίζουμε στα 4. Πλέκουμε μέχρι την αρχή της πλεξούδας. Μεταφέρουμε τους επόμενους 2 πόντους στην βοηθητική βελόνα πίσω από το πλεκτό (η κλωστή μας είναι μπροστά) και πλέκουμε τους επόμενους δυο. Επαναφέρουμε τους 2 πόντους της βοηθητικής βελόνας στο πλεκτό μας και τους πλέκουμε. Μετά μεταφέρουμε τους επόμενους 2 πόντους στην βοηθητική βελόνα μπροστά από το πλεκτό (η κλωστή μας είναι πίσω). Πλέκουμε τους επόμενους πόντους, επαναφέρουμε τους 2 πόντους από τη βοηθητική βελόνα στην αριστερή και τους πλέκουμε.
Στην επόμενη φωτογραφία είναι μια μεγάλη πλεξούδα τουλίπα με συνολικά 16 πόντους.

Αφού εξασκηθούμε στις απλές πλεξούδες μπορούμε να κάνουμε πιο περίπλοκα σχέδια χρησιμοποιώντας αυτή την τεχνική, όπως αυτή η γαλάζια μπλούζα που έχει 3 πλεξούδες που διασταυρώνονται μεταξύ τους, ή η καφέ ζακέτα όπου με το στάυρωμα των πόντων σχηματίζονται πλέγματα που μέσα τους έχουν σχέδιο αζούρ:

Η σημειολογία του πλεκτού -Άρθρο στο Βήμα από την Πατρίτσια Αδαμοπούλου

Τα τελευταία χρόνια συναντάει κανείς όλο και λιγότερες γυναίκες να πλέκουν. Τα σχέδια για πλεκτά, που άλλοτε κατελάμβαναν σταθερό και εκτεταμένο τμήμα των γυναικείων περιοδικών, εμφανίζονται πλέον μόνο περιστασιακά και περιορισμένα. Και τα καταστήματα μαλλιών έχουν μειωθεί σημαντικά. Τα αίτια είναι ευδιάκριτα: ο γυναικείος χρόνος έχει ανακατανεμηθεί. Και η τεχνολογία, προσφέροντας έτοιμα και φθηνά πλεκτά, αναιρεί τη χρηστικότητα της ενασχόλησης.
Ωστόσο επιβιώνει ένας μικρός αλλά δυναμικός πυρήνας από ρέκτριες του είδους. Από μιαν άποψη μοιάζουν με τα παλιά μυστικά τάγματα: αναγνωρίζονται μεταξύ τους με σημάδια, ανεπαίσθητα στους τρίτους. Ετσι, π.χ., το χειροποίητο μάλλινο ή η σακούλα από τα μετρημένα καταστήματα μαλλιών που απέμειναν είναι κάτι σαν τα νεύματα και τα χαρακτηριστικά δαχτυλίδια μελών περιωνύμων στοών. Και μετά την αναγνώριση ακολουθεί η επικοινωνία με τη χρήση του καίριου κώδικα, χωρίς περιστροφές: «Με νούμερο τρία το πλέξατε;», «Τον πόντο τον πιάνετε από πίσω;», «Ρίχνετε τους πόντους του μανικιού από τη μασχάλη;».
Οι ρέκτριες του πλεκτού είναι σαν τους γνήσιους και παθιασμένους χαρτοπαίκτες: η χρηστική πλευρά της ενασχόλησης αποτελεί απλώς την πρόφαση. Στην ουσία, πλεκτό και τράπουλα είναι μεγέθη σοβαρά. Γιατί με αυτά διαχειρίζεται κανείς την αμηχανία και τον χρόνο του.
Το πλεκτό έχει δύο βασικά στοιχεία γοητείας: τον κόμπο και το ξήλωμα.
Οταν πλέκεις, δοκιμάζεις μιαν αίσθηση κυριαρχίας. Το νήμα από το κουβάρι ξετυλίγεται ανάμεσα στα δάχτυλά σου και είναι ατέλειωτο. Αφού και να κοπεί, και να τελειώσει, εσύ μπορείς να εξασφαλίσεις τη συνέχεια. Και γι' αυτό αρκεί ένας κόμπος. Το πλεκτό τι άλλο είναι από την αποκρυστάλλωση των δικών σου κινήσεων με τις βελόνες; Αλλά και όποιους συνδυασμούς και όποια σχέδια και αν ακολούθησες, μπορείς εύκολα να τα αναιρέσεις. Μπορείς με μια κίνηση να τα ξηλώσεις. Στο πλεκτό εσύ όλα τα ορίζεις.
Πλέκοντας νιώθεις αχνά ότι ίσως και να εκτελείς μιαν αρχέγονη τελετουργία· ότι είσαι λίγο Μοίρα, λίγο Λάχεσις, λίγο Κλωθώ, λίγο Ατροπος. Αλλά και λίγο Αριάδνη και λίγο Πηνελόπη. Και κάπου στο βάθος θα ήθελες και η ζωή σου να ήταν σαν την εξουσία που ξετυλίγεται ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Να τη χειρίζεσαι άνετα. Και να αρκεί ένας κόμπος για να ξορκίσει το τέλος της. Και να μπορούσες να τη διατρέχεις πίσω μπρος σαν το νήμα. Να κάνεις σωτήριες αναδρομές στο παρελθόν. Οπως η Αριάδνη με τον μίτο της που κατέγραψε ανελίξεις, στροφές και αδιέξοδα. Γιατί μόνο άμα πιάσεις το νήμα αντίστροφα, προς τα πίσω, βγαίνεις από τον Λαβύρινθο. Και να έχεις άπειρες δυνατότητες συνδυασμών. Να διακινδυνεύεις πλέξεις, εμπλοκές και σκέρτσα. Και αν κάτι πάει στραβά, να ξηλώνεται. Να τραβάς την κλωστή, να ξαναμαζεύεις το κουβάρι και ο χρόνος που έτρεξε να σβήνει. Να ρίχνεις πάλι τους πόντους και να ξαναρχίζεις από την αρχή. Και η Πηνελόπη άλλωστε κάτι ανάλογο επιθυμούσε: να αναιρέσει τον οδυνηρό χρόνο απουσίας και μοναξιάς. Θα καθόταν τότε τη νύχτα μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο και κοιτώντας τη θάλασσα θα μάζευε αργά το κουβάρι ξηλώνοντας ό,τι είχε πλέξει την ημέρα. Για να δοκιμάσει την επομένη άλλες εκδοχές και άλλες δυνατότητες.
Το πλέξιμο όμως έχει και ένα άλλο πολύ καθοριστικό χαρακτηριστικό: αυτός που πλέκει κατέχεται από μιαν έρρυθμη σπουδή. Πλέξιμο νωχελικό και ασύνδετο δεν γίνεται. Οπως δεν γίνεται χορός με χορευτή που δοκιμάζει αργά τα βήματα και τραγούδι με τραγουδιστή που αρθρώνει σπαστά τις νότες.
Ο μέσος ρυθμός των κινήσεων που κάνει εκείνος που πλέκει είναι περίπου εξήντα στο λεπτό. Οσοι πάνω κάτω και οι χτύποι της καρδιάς. Είναι πιθανόν λοιπόν η έλξη του πλεξίματος να οφείλεται σε ό,τι ακριβώς επισημαίνει ο Ντέσμοντ Μόρις στο βιβλίο του «Ο γυμνός πίθηκος»: ο άνθρωπος καταγράφει απαράγραπτα στη ζωή του τη ρυθμική ανάμνηση από τους χτύπους της καρδιάς της μητέρας του που άκουγε κατά την κυοφορία του. Αυτός ο ρυθμός συνδέεται συνειρμικά με την παραδείσια ευδαιμονία της ύπαρξής μας μέσα στη μήτρα και γι' αυτό έχει σταθερά κατευναστική επίπτωση στον ψυχισμό μας. Αυτός είναι ο λόγος που η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών, ακόμη και εκείνες που είναι αριστερόχειρες, κρατάνε το μωρό τους πάνω στο αριστερό μέρος του σώματός τους: για να ηρεμεί ακούγοντας τους παλμούς της καρδιάς τους. Αυτός είναι ο λόγος που νανουρίζουμε τα μωρά στον ίδιο ρυθμό. Ή που, όταν θέλουμε να κατευνάσουμε την ανασφάλειά μας, καταφεύγουμε σε επαναλαμβανόμενες στερεότυπες κινήσεις που μοιάζουν και παραπέμπουν σε έναν τεχνητό καρδιακό ρυθμό. Γι' αυτό αιωρούμαστε στα πόδια μας, βηματίζουμε πάνω κάτω ή χτυπάμε ρυθμικά τα δάχτυλά μας. Και με το πλέξιμο κάνουμε κάτι παρόμοιο. Εντασσόμαστε σε μια σειρά πανομοιότυπων κινήσεων που ανελίσσονται με τον ρυθμό των καρδιακών παλμών.
Ωστόσο υπάρχει και κάτι ακόμη: αυτός που πλέκει βρίσκεται σε μια παράδοξη μεταιχμιακή κατάσταση. Είναι παρών και απών συγχρόνως. Πλέκει γρήγορα, πιθανόν να ακούει, αλλά σωπαίνει. Βιώνει τον χρόνο του αυτονομημένο. Σαν να πλέει μέσα στους γύρω του θορύβους προφυλαγμένος στο ασφαλές όστρακο ενός δικού του ρυθμού. Αυτός που πλέκει μοιάζει να έχει καταληφθεί από τη φορά μιας αέναης κίνησης. Και είναι σαν ένας παράξενος δερβίσης που αντί να στροβιλίζεται κουνάει τις βελόνες του. Οι κατά πλεκτόν σαλοί δεν έχει σημασία τι πλέκουν. Πουλόβερ, σάλι ή καλτσάκια. Γιατί εντέλει πλέκουν πάντοτε το ίδιο πράγμα: δυνατά ιστία. Κρατάνε τις βελόνες σαν παράξενα κουπιά και αποπλέουν πλέκοντας.
Γι' αυτό και το πλέξιμο και τα χαρτιά μοιάζουν. Είναι τα νηπενθή ­ τα αντίδοτα στη λύπη όταν ο χρόνος γίνεται δύσκολος. Οταν είναι πολύ λίγος για να αλλάξεις τη ζωή σου και πολύ μακρός για να την υπομείνεις. Τώρα που έρχονται γιορτές, το πλεκτό έχει κι αυτό τη θέση του. Μπορείτε να το κρεμάσετε στο χριστουγεννιάτικο δένδρο σαν σωστική λέμβο. Οταν η εορταστική ετερονομία αφήσει επικίνδυνα απόνερα κατάθλιψης και ανίας, το πλεκτό θα είναι χρήσιμο. Μπορεί όμως και να μη σας χρειασθεί. Αλλωστε η ζωή είναι σαν το πλεκτό. Εχει την ανάποδη αλλά έχει και την καλή.

Πειραματίζομαι με τη τσόχα

Είδα αυτή την καταπληκτική τσάντα σε ένα περιοδικό και μου άρεσε πολύ η ιδέα με τα λουλούδια. Δοκίμασα να τα αναπαραγάγω σε τσόχα. Έφτιαξα πρώτα πατρονάκια με χαρτί για τα λουλούδια, μετά μερικά κομμάτια τσόχα(prefelts) σε διάφορα χρώματα και τα έκοψα με τα πατρονάκια. Ετοίμασα μια τσάντα σε μαύρη τσόχα και κόλλησα πάνω τα σχέδια με τα λουλούδια. Σ'αυτό το στάδιοα δείχνει έτσι:

Τώρα θα δουλέψω τα λουλούδια με τη βελόνα για να σχηματιστούν τα περιγράμματα. Στο μεγάλο λουλούδι σκέφτομαι να ράψω και χάνδρες. Μετά θα ράψω τα χερούλια και θα τη φοδράρω. Καλό μου φαίνεται πως θα γίνει.

Καπνιστής πλέκει για να κόψει το τσιγάρο

Αποφασισμένος να το κόψει, ένας καπνιστής βάζει την νευρωτική ενέργεια του σε καλή χρήση –πλέκοντας πάνω από 1000 σκουφάκια για μαθητές και κοινοφελείς οργανισμούς.
«Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω κάτι με τα χέρια μου» λέει ο 65χρονος Robert Perkins από το Lyndon.
Άρχισε στην ηλικία των 11 και προσπάθησε να το κόψει άπειρες φορές. Τον προηγούμενο Μάρτιο, δοκίμασε ξανά, αυτή τη φορά με τη βοήθεια ενός «Knifty Knitter», μιας συσκευής πλεξίματος για αρχάριους.
Πολύ γρήγορα έπλεκε σκουφάκια και τα χάριζε στους μαθητές των Newark, Sutton, Burke, Sheffield και Wheelock και στο πρόγραμμα «Head Start» του Lyndon, καθώς επίσης και στο προσωπικό και στους πελάτες του Riverside Life Enrichment Center, που παρέχει υπηρεσίες ημερήσιας φροντίδας σε ηλικιωμένους.
Δεν έχει κόψει εντελώς το κάπνισμα ακόμη - το έχει ελλατώσει σε δυο τσιγάρα την ημέρα- αλλά λέει ότι θα το κόψει εντελώς μέχρι την Τρίτη. Αλλά δεν θα σταματήσει το πλέξιμο.
Λέει ότι πάντα θα υπάρχει ανάγκη για έναν ζεστό σκούφο.

Associated Press - December 29, 2007 12:45 PM ET

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΑ!!!! Σ'ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!

Ο γιος μου όσο ήταν μικρός κάθε τέτοια μέρα μου έφερνε λουλούδια και δωράκια....

Μέσα σ'αυτό το χαρτάκι είχε τυλίξει ένα δυχτυλιδάκι που είχε πάρει με το χαρτζηλίκι του και αυτό το τριανταφυλλάκι!!! Το σημείωμα δεν το έγραψε ο ίδιος, ήταν ακόμη στιος πρώτες τάξεις του δημοτικού,ζωγράφισε όμως τις καρδούλες.... γλυκές αναμνήσεις...

ΑΣ ΠΑΙΞΟΥΜΕ!

http://autographcollectors.blogspot.com/

Ανεργία

Οι γάτες μου είναι πολύ σκανδαλιάρες.. προχθες το βράδυ όταν γύρισα στο σπίτι στην κουζίνα με περίμενε το χάος... παντού στο πάτωμα σπασμένα γυαλιά και χώματα από τα διαλυμέν γλαστράκια μου!!! Ο Βίτο προφανώς κυνηγούσε κάποια μύγα στο παράθυρο της κουζίνας και γκρέμισε τα πάντα,ποτήρια γλάστρες!!! όλα ρημαδιό!! Η Νέρα έχει άλλο βίτσιο: να χώνεται πίσω από τα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης (γιατί το κάνει αυτό ποτέ μου δεν κατάλαβα). Όταν ήταν μικρή όμως χωρούσε να περάσει πίσω από τα βιβλία και γελάγαμε πολύ που μέσα από τη βιβλιοθήκη λάμπανε δυο πράσινα μάτια.... τώρα όμως δεν χωράει με αποτέλεσμα να μου ρίχνει συνέχεια τα βιβλία από τα ράφια... σήμερα που γύρισα σπίτι ένα περίπεργο πράγμα, όλα τα βιβλία στη θέση τους εκτός από ένα πεταμένο κάτω στο πάτωμα... το σήκωσα: "Ο μικρός οδηγός της ευτυχίας" του Dr.Wayne W.Dyer". Το είχα διαβάσει πριν από κάποια χρόνια και έκτοτε ξεχάστηκε στο ράφι. Το άνοιξα και άρχισα να το ξεφυλλίζω... μικρές σοφές κουβέντες άρχισαν να ξεπροβάλουν μπροστά μου:

"Βγες στον κόσμο και αποφάσισε να είσαι αυτός που επιλέγεις να είσαι, ξέροντας ότι σε κάποιους θ'αρέσεις και σε κάποιους άλλους δεν θα αρέσεις"

"Αυτό το πρόσωπο που σε κοιτάει μέσα από τον καθρέφτη είναι εκείνο στο οποίο είσαι υποχρεωμένος να λογοδοτείς κάθε μέρα της ζωής σου".

"Όσο θέλεις να παραμένεις στάσιμος, να μένεις μέσα στο χώρο που σου είναι οικείος, όταν δεν κάνεις ούτε ένα βήμα στο άγνωστο και δεν ρισκάρεις τίποτε, τότε, εξ ορισμού, είναι αδύνατο να εξελιχθείς".

"Για κάποιο λόγο έχουμε αποκτήσει την εντύπωση ότι η ζωή είναι η γενική πρόβα κάποιου έργου που θα παιχτεί αργότερα. Ε λοιπόν δεν είναι! το έργο παίζεται τώρα!"

"Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να ερωτευθείις αυτό που κάνεις κι ύστερα να βγεις στον κόσμο και να πουλήσεις αυτό τον έρωτα".

"Όταν πλησιάζεις κάποιον με αγάπη στην καρδιά σου και του την προσφέρεις, χωρίς να του ζητάς τίποτε, τότε δημιουργείς αληθινά μαγικές σχέσεις"

"Για να ζήσεις τη ζωή με τρόπο που εσύ θέλεις, χρειάζεται να είσαι επαναστάτης. Χρειάζεται να είσαι πρόθυμος να υποστηρίξεις τον εαυτό σου και να διεκδικήσεις".

"Αν πιστεύεις ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, τότε θα βλέπεις παντού ευκαιρίες. Αν πιστεύεις ότι δεν θα πάνε καλά, τότε θα βλέπεις παντού εμπόδια".

"Οι συνθήκες δεν δημιουργούν τον άνθρωπο. Τον αποκαλύπτουν".

Κλείνω το βιβλίο γιατί θα καταλήξω να το αντιγράψω όλο! Κάθε φράση που διαβάζω μου αρέσει!

Θα πει κανείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ανεργία?

Χθες λοιπόν το πρωί γίναμε μαλλιά κουβάρια με το αφεντικό μου και επαναστάτησα και για να μην τα πολυλογώ απολύθηκα!!! Χθες όλη μέρα ήμουν κάπως μουδιασμένη και είχα διάφορα ανάμικτα συναισθήματα... έξι χρόνια δεν είναι και λίγα σε μια δουλειά... δένεσαι με τους αθρώπους... σου γίνεται οικείο το περιβάλλον και το αντικείμενο... ακόμη κι αν δεν σ'ευχαριστεί το περιβάλλον και οι συνθήκες εργασίας είναι απαράδεκτες...η δύναμη της συνήθειας, το "comfort zone" που λένε οι ξένοι είναι μεγάλη παγίδα! κολλάς εκεί μέσα στη ζώνη του οικείου σου και παρόλο που υποφέρεις και τα πρωινά με βαριά βήματα ξεκινάς για εκεί, βολεύεσαι όμως.. μπροστά στο φόβο του καινούργιου και του αβέβαιου...και μένεις στάσιμος εκεί σε μια κατάσταση .....

Λοιπόν διαβάζω αυτά τα σοφά λόγια και ξεμουδιάζει το μυαλό μου... βλέπω τις ευκαιρίες που θα μου προκύψουν από αυτή τη νέα κατάσταση:

Επιτέλους θα ξεκουραστώ λίγο!!! Θα ξεκουράσω το μυαλό μου και το κορμί μου από την σκληρή δουλειά των τελευταίων ετών!!!!

Επιτέλους θα βρω χρόνο να κάνω τα πράγματα που με ευχαριστούν!!! να πλέξω καινούργια πραγματάκια, να πειραματιστώ με τις τσόχες, να ανακατευτώ με τις χάνδρες και τα υφάσματα και τις κλωστές και τα χρώματα!! να ετοιμάσω επιτέλους τις περιγραφές και να αναρτήσω τις φωτογραφίες στο μαγαζάκι μου!! να σερφάρω στο ιντερνετ, να ασχοληθώ με το blogging που είμαι άσχετη ακόμη, να διαβάσω τις αναρτήσεις στα blog από τις νέες φίλες πλέκτριες που γνώρισα εδώ μέσα, γιατί ποτέ δεν είχα χρόνο με την κωλοδουλειά να το κάνω και όλο έμπαινα στα κλεφτά και βιαστικά απο τη δουλειά και έριχνα σύντομες ματιές!!! Να πάω στα μαγαζιά να χαζέψω βιτρίνες!! να το παίξω για λίγο νοικοκυρά και να φροντίσω το σπίτι μου που το έχω τόσο παραμελήσει!!! να πάρω καινούργια λουλουδάκια και να ασχοληθώ με την κηπουρική!!!

Και επιτέλους κάθε εμπόδιο για καλό!! Σαν γνήσια τοξοτίνα ας καλωσορίσω μια ακόμη αλλαγή στη ζωή μου με ενθουσιασμό .. τα πράγματα δεν μπορεί να γίνουν χειρότερα από πριν, κάτι καλύτερο θα προκύψει σίγουρα!!!

Δεν ήταν τυχαίο που αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο έπεσε από το ράφι!!!! Είμαι βέβαιη γι'αυτό!!

To πλέξιμο σαν δημόσια τέχνη 2

Η Knitta άρχισε τον Αύγουστο του 2005, όταν oι μελλοντικές Knittas συζητούσαν την απογοήτευση σχετικά με ημιτελή πλεκτά έργα: τα μισά πλεκτά πουλόβερ και τις μπάλες του νήματος που σκονίζονταν. Εκείνο το απόγευμα, έπλεξαν το πρώτο τους πόμολο πόρτας. Τότε τους ήρθε η ιδέα … μια ομάδα knitters, που θα βομβαρδίσει το κέντρο της πόλης με ζωντανά, πλεκτά έργα τέχνης, τα πάντα τυλιγμένα γύρω από οτιδήποτε, από τις φιάλες ζύθου για τις εύκολες νύχτες μέχρι σε δημόσια μνημεία και στήλους κοινής χρήσης στις πιο φιλόδοξες εκδρομές. Με ένα μίγμα από λαθραίες και γκανγκστερικές κινήσεις -η Knitta γεννήθηκε! Σήμερα, η Knitta είναι μια ομάδα από κυρίες όλων των ηλικιών, όλων των εθνικοτήτων, και… φύλων.Πλεκτά έργα τους μπορείτε να συναντήσετε στα πιο απίθανα μέρη: Στην Αμερική, στον Σαλβαδόρ, στο Παρίσι, στο Μόντρεαλ, ακόμη και στο Σιννικό Τείχος!

Το πλέξιμο σαν δημόσια τέχνη

Δεν είναι οφθαλμαπάτη η φωτογραφία, αυτό το δένδρο πράγματι φοράει πουλόβερ.
Γύρω-γύρω από τον κορμό του έχει ένα τεράστιο τρελό κάλυμα φτιαγμένο από κομμάτια πλεκτού που πλέχτηκαν από κατοίκους και επισκέπτες. Φυλαχτά καλής τύχης είναι κρεμασμένα στο πλεκτό. Το πλεκτό έχει επίσης τσέπες, που μέσα τους μπορείς να βρεις οικογενειακές φωτογραφίες, ποιήματα, και ανέκδοτα.

Το έργο τέχνης σ΄αυτό το χωριό του νοτιοδυτικού Οχάιο, που είναι γνωστό για τα εικαστικά του, έχει γίνει θέμα συζήτησης και φωτογράφησης.

«Αυτό που το μεταφέρει σε άλλο επίπεδο, είναι η κοινωνικότητα», λέει η καλλιτέχνης Κορνηλία Μπαρβρακτάρογλου, που ξεκίνησε το έργο αυτό. «Οι άνθρωποι τo απολαμβάνουν πραγματικά. Έρχονται από άλλα μέρη για να βγουν φωτογραφία με το δένδρο. Προσθέτουν πράγματα στις τσέπες του».

δώρα για τη γιορτή της μητέρας

Μόλις τέλειωσα δυο δωράκια για τη γορτή της μητέρας, διακόσμησα ένα μεταξωτό φουλάρι με τσόχα και χάνδρες και έφτιαξα και ένα κρεμαστό από τσόχα. Είναι από τις πρώτες μου απόπειρες με την τσόχα και είμαι πολύ ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα.

Τώρα πλέκω ένα τσαντάκι σε ένα υπέροχο ζωντανό λαχανί !! Τα έντονα χρώματα είναι πολύ ωραία και χαρούμενα για το καλοκαίρι!!

Και οι άνδρες πλέκουν

Το πραγματικά αστείο πράγμα σχετικά με αυτή την εικόνα είναι ότι o Russell Crowe πραγματικότητα δεν ήξερε πώς να πλέκει, όταν ελήφθη. Φαντάζομαι κάποιος νόμιζε ότι τον έκανε να φαίνεται "ευαίσθητος". Τελικά έμαθε το πώς να πλέκει ως μεθόδο διαχείρισης θυμού.

Κάνοντας μια έρευνα στο διαδίκτυο ανακάλυψα αμέτρητα sites, blogs & comminities με άνδρες που πλέκουν. Στο http://www.menknit.net/ βρήκα ενδιαφέροντα στοιχεία και εικόνες για την ιστορία του πλεξίματος:

"Υπάρχει μια μεγάλη ιστορία ανδρών που πλέκουν. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι το πλέξιμο πιθανότατα ξεκίνησε από άνδρες. Το σκεπτικό είναι ότι το πλέξιμο εξελίχθηκε από το πλέξιμο των αλιευτικών διχτυών".

Σύμφωνα με το Complete Encyclopedia of Stitchery τhw Mildred Graves Ryan, οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι το πλέξιμο είχε εξαπλωθεί αρχικά από τους Άραβες νάυτες και εμπόρους που ταξίδευαν σε την Μεσόγειο. Αυτοί ήταν πιθανότατα άνδρες ναύτες. Στην πραγματικότητα υπάρχει μια σειρά από τεχνικές πλεξίματος που χρονολογούνται πίσω σε αυτούς τους Άραβες προγόνους.
Σύμφωνα με τη Wikipedia, το online λεξικό: "Αρχικά ανδρικό μόνο επάγγελμα, η πρώτη συντεχνία εμπόριου πλεκτών ξεκίνησε από το Παρίσι το 1527. Το πλέξιμο έγινε οικιακή εργασία, με την αυξανόμενη δημοτικότητα του πλεξίματος της κάλτσας και στο τέλος του 1600, ένα έως δυο εκατομμύρια ζευγάρια κάλτσες είχαν εξαχθεί από την Βρεττανία σε άλλα μέρη της Ευρώπης".

Ένα εξαιρετικό βιβλίο για την ιστορία του χειροποίητου πλεκτού γράφτηκε από τον Richard Rutt που ήταν Επίσκοπος του Leicester και επανεκδόθηκε το 2003. ο Rutt έμαθε να πλέκει από τον παππού του, ο οποίος είχε μάθει πλέξιμο σαν παιδί στο 1800.

Υπάρχει επίσης ιστορία ανδρών πλεκτών κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει ένα θαυμάσιο άρθρο με τίτλο «όταν το πλέξιμο ήταν ανδρική τέχνη» στο Christian Science Monitor γι’ αυτό. Άνδρες, οι οποίοι επέστρεφαν από τον πόλεμο, έπερναν μέρος στην ενεργό προσπάθεια να πλέκουν ρουχισμό για το μέτωπο.


Ο Horst Schulz έμαθε πλέξιμο σαν παιδί σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στη Δανία μετά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο Βερολίνο δίδαξε πλέξιμο σε τάξεις και τελειοποίησε μια νέα μορφή πλεκτών σε ενότητες. Θεωρείται ως ο εμπνευστής της τεχνικής του "modular knitting".

Φυσικά η παράδοση του πλεξίματος σε πολλές μη δυτικές κοινωνίες περιλαμβάνει και άνδρες στην τέχνη του πλεξίματος. Η ιδέα ότι πρέπει να περιορίζεται σε ένα μόνο φύλλο είναι γελοία σε αυτές τις κοινωνίες.